gr. κέγκει πεινᾳ̃ (nach Aor. *κακει̃ν entstand ein neues Präs. *κάγκω, vgl.:) καγκομένης ξηρα̃ς τῳ̃ φόβῳ Hes., hom. πολυκαγκής (δίψα) `sehr brennend', κάγκανος `dürr', καγκαίνει θάλπει, ξηραίνει Hes., καγκαλέα κατακεκαυμένα Hes.; κακιθής ἄτροφος ἄμπελος; κακιθές λιμηρές; κακιθά λιμηρά Hes. (in der Endung vermutete Schulze Kl. Schr. 329 *aidh- `brennen');

    got. hūhrus, mit gramm. Wechsel anord. hungr, ags. hungor, ahd. hungar (*kn̥kru-) `Hunger' (= gr. κακ-); ablaut. anord. hā `plagen, quälen' (*hanhōn');

    lit. kankà `Schmerz, Qual', kankìnti `peinigen', keñkti `schaden'.